Van kust naar kust door de Schotse hooglanden
Strijders tegen Kinderkanker
Van kust naar kust door de Schotse Hooglanden, oftewel de Coast to Coast-Ratrace. Een tocht waarbij de deelnemers on- en off-road 125 km fietsen, 34 km hardlopen en 1,6 km kajakken en dit terwijl de hoogtes van Schotland ook nog eens getrotseerd moeten worden.
Wij als team willen deze prestatie neerzetten met als doel zoveel mogelijk geld op te halen voor het Prinses Máxima Centrum.
Ieder jaar krijgen ongeveer 600 kinderen de diagnose kanker. Eén op de vier daarvan overlijdt helaas nog. De missie van het Prinses Máxima Centrum is ieder kind met kanker te genezen, met optimale kwaliteit van leven. Jouw steun is daarbij onmisbaar.
Help jij ons mee om het verschil te maken voor deze kinderen?!
Aart, André, Bas, Gerrit, Max, Mike, Quintijn en Sylvester
€ 250 opgehaald
€ 500 opgehaald
€ 1.000 opgehaald
Eerste donatie ontvangen
10 donaties ontvangen
25 donaties ontvangen
50 donaties ontvangen
Een blogbericht geplaatst
Laatste donaties
Bekijk alle
€ 10
Max
31-12-2024 | 15:26
€ 25
Anoniem
24-12-2024 | 17:57
€ 328
Sylvester
04-12-2024 | 16:17
€ 60
Jacco
17-11-2024 | 21:00
€ 20
Hennie Wouters
25-10-2024 | 15:27
Laatste blogs
Bekijk alle
6 maanden later
25-09-2024 | 22:50 Op 25 maart schreven wij onze 1e blog op deze website. ONZE website, waar wij nu exact 6 maanden later deze laatste blog posten. Wij ontvingen onze 1e donatie van Marlies van der Linde op 19 maart en eergisteren onze laatste (of toch niet?) van Stichting Durf te Dromen. Hadden wij zelf 6 maanden geleden durven dromen van een ton? Zeker niet, maar toch is het zo gelopen. Afgelopen zaterdag overhandigden wij symbolisch de cheque aan Barbara van het Princes Maxima Centrum in Utrecht. Op deze cheque hebben we zaterdag €116.500 met zwarte stift geschreven, maar dat is vandaag al weer achterhaald. Het is ongelofelijk veel geld, spreek het maar eens een paar keer achter elkaar uit. Honderdzeventienduizend euro. Voor honderdzeventienduizend euro kocht je een paar jaar geleden nog een tussenwoning in Lelystad en moest je vervolgens 30 jaar lang elke maand een groot deel van je salaris afdragen om daar te mogen wonen. Nu staat dit bedrag op de rekening van het PMC en kunnen ze dit gebruiken om kinderen beter te maken, want dat was het doel. En wij hebben hier verschil in kunnen maken, door mensen als tegenprestatie voor hun donatie te beloven dat wij ons best gingen doen om een stukje hard te lopen en te fietsen in de regen en tegen de wind in. Nou, dat is gelukt. Want wat hebben wij tegenwind gehad he, not normal. De route liep van noord-oost naar zuid-west en je raadt het al; er stond zuidwesten wind. Windkracht 5 natuurlijk en dat voel je. Zelfs bergaf ging het met de fiets vaak niet harder als 18 km/u, omdat je zoveel tegenwind had. Op dag 1 is zelfs het kayakken geschrapt omdat het zout uit het zeewater was gewaaid en er van kayakken op zee geen sprake meer kon zijn. Maar laat ik bij het begin beginnen. Op donderdagmiddag verzamelden wij bij Mike en we vertrokken onder luid gejuich en gezang door lieve vrienden en familie die als verassing MASSAAL ons kwamen uitzwaaien. Op de boot werden wij verrast door een lopend buffet van sterrenkwaliteit, wat was dat lekker! En omdat we in onze bulkweek zaten, moesten we wel 😉 Tijdens het eten melde zich een storm en die hield de hele nacht aan. Het stormde zo hard op zee, dat André en Quintijn zowat uit hun stapelbed zijn geslingerd en van slapen was totaal geen sprake. Maar zoals Max het zo treffend kon beschrijven; “ik heb nog nooit zo beroerd geslapen en nog nooit zo lekker gelegen”. De boot was keurig op tijd in Newcastle en wij waren dan ook keurig 7u later in Forres. Hier was het inchecken in het hotel, spullen voor elkaar maken voor de volgende dag, inschrijven, fietsen wegbrengen en hopen op een goede nachtrust. Want dat was wel nodig na de wilde nacht op zee. Helaas voor ons had het hotel juist deze avond perfect geschikt geacht om een live optreden te organiseren van de lokale band en zo lagen wij alsnog te schudden in ons bed, maar dit keer van de decibels die van de kamers recht onder ons tegen het plafond en onze houten vloer werden aan geslingerd. Gelukkig hadden we hier niet heel lang last van, want om 5u ging de wekker weer. 05.45 vertrok de bus (bestuurd door Quintijn) met Gerrit, Aart en Max naar de startlocatie. Sylvester, André en Mike mochten nog een uurtje blijven liggen, want die zouden pas om 8.30 starten. Nadat Bas de pannenkoeken en het ontbijt had gemaakt voor iedereen vertrok Bas naar de 1e wissel en bracht Quintijn de rest naar de start om vervolgens terug te keren naar het hotel om de spullen in te pakken en de chaos die keuken heette op te ruimen. Keurig volgens schema kwam Gerrit, Aart en Max 1u15 later aan bij de 1e wissel. Toen was het nog prachtig weer; droog, 13 graden en geen wind. That was about to change…. 1,5u later kwamen Sylvester, André en Mike aan en toen iedereen op de fiets zat kon Bas door naar Fort Augustus, ongeveer op 2/3e van de fietsroute. Gerrit, Aart en Max waren toen al 6 uur en 80km onderweg. In Fort Augustus had iedereen zich verzameld; een groot deel van onze vrouwen, (schoon)pappa’s en (schoon)mamma’s, zonen en dochters, het was zo’n beetje “heel Hierden goes Schotland”! En wat voel je je gesteund, gewaardeerd en trots als iedereen je zo staat aan te moedigen, geweldig! Intussen waren Sylvester, André en Mike een kilometer of 30 achter en konden hierna ook rekenen op een dergelijk onthaal door Quintijn en de rest inclusief verassing in de vorm van Bianca. Dit was meer dan welkom op één van de winderigste stukken van de route. Ook hielden we het niet droog, zowel van emotie als van de regen. Hierna was het door naar Fort William voor de 2e wissel van fietsen naar lopen voor Gerrit, Aart en Max en tegelijk naar Invergarry voor de finish van dag 1 voor Sylvester, André en Mike. Het logistieke schema van Quintuin en Bas klopte uiteraard zowat op de minuut, dus totaal geen stress hier. Sylvester, André en Mike sloten de 1e dag keurig volgens schema af en konden alvast het grootste deel van de hoogtemeters en fietskilometers afstrepen, dat is een lekker gevoel! Na de (on)nodige vertraging bij het inchecken in onze 2e locatie van de week vertrokken Quintijn en de helden van dag1 naar de finish om de andere helden van dag1 op te vangen. Bas had zich intussen halverwege het laatste stuk lopen verstopt om Gerrit, Aart en Max in the middle of nowhere in The Highlands te verassen met een warm soepje, wat snacks en geschudde cola. Hierna was het nog 10km hardlopen naar de verplaatste finishlocatie, omdat het kayakken was geschrapt. Van hard lopen was echter geen sprake, want het was steil, nat en glad en het waaide zo FU(&*^#! hard, dat je echt van dichtbij in iemands oor moest schreeuwen om je verstaanbaar te maken. Het was dus sowieso al zwaar, maar de omstandigheden maakten het echt afzien. En dat is mooi (achteraf dan), want dat draagt enorm bij aan de beleving van een dergelijke triatlon in Schotland. Onder luid applaus, Allez Allez en gejuich werden onze helden onthaald bij de verplaatste finish. Een emotioneel moment, waar woorden van trots en ontzag werden gesproken en de medaille werd omgehangen. Toen was het nog een uur naar ons nieuwe huisje rijden waar eindelijk na maanden van droogtrainen een welverdiend biertje werd opengetrokken, begeleid door een pasta maaltijd van sterrenkok Quintijn. Voor Sylvester, André en Mike werd het alsnog een droge maaltijd, die moesten hun biertje nog verdienen op de 2e dag. Zondag was het beter weer, veel beter. De jongens werden naar de start gebracht, Bas moest nog even de fiets van André fietsklaar maken en toen was het gaan met die b…. eh fiets. Het tempo lag hoog en er zouden maar 12 andere deelnemers eerder bij de wissel aankomen als onze boys. Bij Fort William vond de transformatie plaats van fietsen naar lopen en de laatste 24km en 900 hoogtemeters van de route waren AAN. Op dezelfde plek als zaterdag, maar nu zonder wind en regen werden Sylvester, André en Mike opgewacht door de rest van de strijders, Kristien, Martha, Bianca en Ravi. Ook hier werd een soepje, snackje en geschudde cola geserveerd en toen was het door naar het kayakken. Aart zou Aart niet zijn als hij niet had geregeld dat ze niet met z’n allen in de kayak mochten en zo heeft uiteindelijk iedereen toch de oversteek gemaakt onder luid ge-Allez, Allez, Allez. Een tevreden gevoel voor degene die de race in 1 dag deden, want nu was het echt af. En dat wij daarna met z’n 8-en nu echt onder de finish boog door konden rennen was een fenomenaal gevoel. Nu zijn we toch nog echt met z’n allen gefinished op de plek waar dat hoort, opgewacht door onze trouw fans. En alsof dat moment niet mooier kon, begon precies op dat moment de zon te schijnen. Alsof we dit verdiend hadden. Het finishen met z’n allen, de individuele strijd die ieder van ons op zijn manier heeft gestreden, het weerzien met geliefden langs het parcours, dit was allemaal individuele winst die deze race zo mooi maken. Maar wat het echt mooi heeft gemaakt en waar het echt om ging was dat wij afgelopen zaterdag deze reis konden afsluiten met het overhandigen van de cheque. Want die winst, daar ging het echt om. En ook dat is gelukt, wij zijn trots. Iedereen nogmaals, maar voor de laatste keer, ontzettend bedankt voor de tijd die ons is gegund om te trainen, de (financiële) steun en de drive om die ton bij elkaar te harken en de tijd die je hebt genomen om deze laatste blog te lezen. Tot ziens? Namens alle strijders, BasSponsoren
