Missie volbracht!

Ik wist dat het een emotionele rollercoaster zou gaan werden maar zo...... De dag begon al vroeg, Om 7 uur ging de telefoon voor een intervieuw met Radio M, Utrecht wordt wakker. Ze dachten vast, ze gaat toch al een nachtje overslaan dus dan kan ze ook wel lekker vroeg opstaan. Na het intervieuw dacht ik lekker te kunnen genieten van alle felicitaties voor mn 50e verjaardag maar dat liep helaas anders. Mn vader bleek ineens heel hard achteruit te gaan en dus hals overkop naar huis om hem nog even te kunnen zien. Dit was natuurlijk enorm emotioneel en toch gaf hij aan dat hij perse wilde dat ik wel ging lopen. Dat heb ik gedaan maar jee wat zag ik daar tegenop! Rond 18.00 uur nog even mn tenen prefentief laten intapen en vervolgens om 18.45 uur naar buiten om de officiele opening van de burgemeester bij te wonen. Daar bleken ineens allemaal vrienden en bekenden klaar te staan om me aan te moedigen. Wat een emoties, en toen moest ik nog beginnen aan mn tocht. Klokslag 19.00 uur mochten we van start en dat was maar goed ook want ik moest gewoon gaan lopen en even weg van alles. De eerste uurtjes liep ik met maatje Frank en dat ging super. We hadden er flink de pas in en de kilometers tikten snel weg. Dit maakte een beetje ruimte in mn hoofd en ik begon er ook weer een beetje van te genieten. Nog niet een uur onderweg kwamen de volgende supporters luid toeterend aangereden, mn zwager en schoonzus kwamen ons een hart onder de riem steken. Super leuk! Al snel kwamen we op een plaats waar auto's niet zijn toegestaan en scheiden onze wegen. Langzaam werd het donker en we werden getracteerd op een prachtige zonsondergang boven de polder. Op elke rustpost die we tegenkwamen stonden vrijwilligers van de EHBO vereniging waar ik lid van ben klaar- om ons uitstekend te verzorgen. Gezien zij inmiddels op de hoogte waren van de situatie werd ik overal met knuffels en lieve opmerkingen ontvangen. Super fijn maar ook heel emotioneel. Na 29 km stapte Frank uit en stapte maatje Rik in om met in het 2e deel van mijn tocht te begeleiden. Heel bijzonder gezien hij helemaal uit Drenthe kwam om met mij mee te lopen. We kletsten de kilometers en de nacht samen vol en voor ik het wist waren we op de 55 km en zat de eerste grote ronde erop. Tijd voor een grote rust van een kwartier en voor de laatste wissel, Rik begon aan de reis terug naar Drenthe en Marc en Stefan begonnen aan hun deel van de tocht. Op dit punt begonnen de teentjes toch wel serieuse vormen aan te nemen en de pijntjes werden toch wel hinderlijke aanwezig. Terwijl het langzaam licht werd en we werden getracteerd op een prachtige zonsopgang begon de man met de hamer hinderlijk aanwezig te zijn. Het werd afzien maar dat is okee. Dat hoort erbij en zonder afzien geen prestatie. De gedachten kregen wat de overhand maar gelukkig heb je dan veel aan je begeleiders die je door zon moeilijk moment heen helpen. Gelukkig bleef het gevreesde telefoontje uit! Met nog een kilometer of 6 te gaan stonden er ineens een aantal bekenden langs de weg met aanmoedigingen, super lief maar inmiddels zo moe dat ik niet meer in staat was om het tempo te verlagen of even te stoppen. Ik wilde maar een ding en dat was de finsh halen. Na nog een uurtje liepen we eindelijk het centrum van Zeewolde weer in waar ik onthaald werd als een of andere held. Vrienden en bekenden stonden me op te wachten. Super lief!!! Na binnenkomst wilde ik maar een ding en dat was mn schoenen uit want mn voeten stonden in de fik. Ik mocht mooie en lieve woorden in ontvangst nemen en kreeg lieve cadeautjes. Maar het mooiste is wel het oude t-shirt van de wandelvereniging van m'n overleden vriend Bart, die krijgt een heel mooi plekje. Het was een emotionele rollercoaster dit weekend maar ook een tocht om nooit meer te vergeten. Een eerbetoon aan vriend Bart, mn naamgenoot tante Elène en natuurlijk mn lieve vader waarvan ik een dezer dagen afscheid moet gaan nemen. 

Dank aan:

- alle donateurs die ervoor gezorgd hebben dat ik een prachtig bedrag mag overhandigen aan het prinses Maxima Centrum.

- Frank, Rik, Marc en Stefan die met mij hebben meegelopen op deze emotionele maar prachtige tocht.

- de leden van de EHBO vereniging Zeewolde die mij liefdevol hebben opgevangen en verzorgd en mn voeten vakkundig hebben getaped.

- de organisatie van de van Z tot Z tocht, want wat was het geweldig georganiseerd!

- iedereen die op zijn/haar lieve manier een bijdrage heeft geleverd in de support op deze emotionele tocht.

Het was zwaar maar het is ook een dag geworden om nooit te vergeten! Schoenen kan ik nog niet aan maar het was het meer dan waard!